افیوژن شانه چیست؟

افیوژن شانه چیست؟

شانه به عنوان یکی از متحرک ترین عضو بدن همواره در معرض آسیب و دررفتگی است. انواع عارضه های مفصلی شانه وجود دارد که شانه را در سومین رتبه از شایع ترین بیماری های استخوانی و مفاصلی قرار داده است. این دردها علت و منشا زیادی دارند که راه تشخیص و درمان هر کدام از آن ‏ها با دیگری متفاوت است. تشخیص صحیح و درمان آن نیز برعهده پزشک متخصص استخوان و مفاصل است. افیوژن شانه نیز یکی از انواع آسیب هایی است که به شانه وارد می شود. و در این مطلب با طرح سوال افیوژن شانه چیست؟ به بررسی این موضوع پرداخته ایم.

 

 

افیوژن شانه چیست؟

افیوژن شانه نوعی بیماری است که با آب آوردن و تجمع مقداری مایع اضافی در داخل یا اطراف مفصل ایجاد می شود. این بیماری عمدتا در اثر عفونت، آسیب و آرتروز به وجود می آید و باعث ایجاد درد و سفتی در ناحیه شانه می شود.

افیوژن معمولا روی مفاصلی همچون شانه، زانو، آرنج و مچ پا شکل می گیرد و دارای علائم مختلفی است که در ادامه به آن می پردازیم.

علائم بیماری افیوژن شانه

افیوژن در هر قسمتی از مفصل که ایجاد شود، دارای علائمی شبیه به هم است. و البته شدت علائم و میزان بروز آن ممکن است در افراد مختلف با توجه به شرایط جسمانی مختلف متفاوت باشد. اما به طور کلی علائم اصلی افیوژن عبارتند از:

احساس سفتی

افیوژن با ایجاد سفتی باعث محدود کردن دامنه حرکتی مفصل می شود.

تورم

تورم از پف خفیف گرفته تا ورم زیاد و التهاب از علائم اصلی افیوژن هستند.

قرمزی و گرما

فرد مبتلا به افیوژن احساس قرمزی و گرما در ناحیه پوست می نماید. و البته با التهاب موضعی نیز همراه است.

درد

از ضربان ضعیف گرفته تا درد شدید که حرکت را محدود می کند.

در کنار این علائم برخی افراد نیز علائم دیگری را تجربه می کنند که می توان موارد زیر را به آن اضافه کرد:

کبودی و خونریزی در ناحیه مفصلی که آسیب دیده است.

مهار عضلات آرتروژنتیک که در نهایت باعث از دست دادن پیشرونده ماهیچه ها می شوند.

احساس ضعف و تب و لرز در شرایطی که موجب ایجاد عفونت و التهاب شود.

البته ناگفته نماند یکی از شایع ترین علت ایجاد افیوژن تشکیل مایع زیاد است که قابل جذب توسط بدن نباشد. در برخی شرایط این عارضه ممکن است علائمی نداشته باشد. اما رفته رفته باعث ایجاد درد در هنگام حرکت می شود.

 روشهای تشخیص افیوژن شانه

تشخیص افیوژن شانه (تجمع مایع در مفصل شانه) معمولاً شامل تصویربرداری با اشعه ایکس، ام آر آی، معاینه بالینی و …. است. با این روشها پزشک متخصص شما می تواند علت این بیماری را شناسایی و نسبت به درمان آن اقدام مناسبی ارائه نماید. در ادامه به طور کامل به روش ‌های تشخیص افیوژن شانه می‌ پردازیم:

 

 

پزشک ابتدا از بیمار درباره علائم و نشانه‌ ها سوال می ‌کند. مثلا:

• درد شانه
• محدودیت حرکتی
• تورم یا احساس فشار در ناحیه شانه
• سابقه آسیب یا جراحی قبلی
• بیماری ‌های زمینه‌ ای مانند آرتروز یا عفونت

پزشک همچنین اگر علائمی نظیر تب، قرمزی یا گرمی در ناحیه شانه مشاهده کند، می‌ تواند عفونت شانه را تشخیص دهد.

معاینه فیزیکی

پزشک با معاینه فیزیکی شانه، به دنبال نشانه‌ هایی از افیوژن می ‌گردد. به این صورت که:

• محدودیت در حرکت شانه می ‌تواند نشانه ‌ای از افیوژن باشد.
• پزشک ممکن است ناحیه شانه را لمس کند تا وجود هرگونه تورم یا حساسیت را ارزیابی نماید.
• برخی آزمون‌ ها برای ارزیابی عملکرد شانه و تعیین وجود درد یا ضعف عضلانی انجام می‌ شود.

تصویربرداری با اشعه ایکس

تصویربرداری با اشعه ایکس ساختارهای استخوانی شانه را بررسی می کند. و هرگونه شکستگی یا تغییرات آرتروزی را شناسایی می نماید. با این حال، اشعه ایکس نمی‌ تواند مایع را به وضوح نشان دهد.

سونوگرافی

سونوگرافی یکی از روش ‌های غیرتهاجمی و موثر برای تشخیص افیوژن شانه است. این روش می ‌تواند:

• وجود مایع در مفصل شانه را نشان دهد.
• مقدار مایع و محل تجمع آن را تعیین کند.
• کمک کند تا پزشک در صورت نیاز به انجام آسپیراسیون (خارج کردن مایع) هدایت کند.

MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی)

MRI می ‌تواند اطلاعات دقیقی درباره بافت ‌های نرم، تاندون‌ ها، رباط‌ ها و بورس ‌ها ارائه دهد. این روش به ویژه در مواردی که تشخیص دقیق ‌تر نیاز باشد، مورد استفاده قرار می‌ گیرد.

آسپیراسیون مفصل (آرتروستنتز)

اگر پزشک مشکوک به وجود افیوژن باشد. ممکن است اقدام به آسپیراسیون مایع مفصلی کند. این روش شامل:

• وارد کردن سوزن به داخل مفصل شانه برای خارج کردن مایع است.
• مایع خارج شده برای تحلیل بیشتر به آزمایشگاه ارسال می ‌شود تا عفونت، التهاب یا سایر مشکلات مشخص شود.

آزمایش ‌های آزمایشگاهی

تحلیل مایع خارج شده از مفصل می ‌تواند اطلاعات مهمی درباره علت افیوژن ارائه دهد. این آزمایش‌ ها شامل:

• شمارش سلولی (برای تشخیص عفونت)
• آزمایش کریستال (برای تشخیص نقرس)
• کشت میکروبی (برای شناسایی عفونت)
• آزمایش ‌های بیوشیمیایی (برای تعیین وجود پروتئین ‌ها و سایر مواد)